Charles Baudelair



Zegar
Zegar! Bóstwo złowróżbne, okropne, szydercze,
Co mówi nam Pamiętaj! i wskazuje palcem:
Wkrótce ból wibrujący celnie, niby w tarczę,
Ugodzi w twoje pełne przerażenia serce.

Ulotna zniknie rozkosz za horyzontami
Jak tańcząca sylfida za wygasłą sceną;
Każda chwila część bierze słodkim upojeniem,
Na całą już nam porę istnienia przyznanym.

W godzinę trzy tysiące sześćset razy mija
Sekunda szybka mówiąc Pamiętaj! - swym szeptem
Insekta; mówi Teraz: "Oto jestem Przedtem
I trąbą niszczycielską życie twoje spijam."

Pamiętaj, śmiertelny! Remember! Esto memor!
(Ma krtań metaliczna włada każdym z języków.)
Minuty to są złoża kruszcu, rozrzutniku;
Nie rzuca się ich, zanim złotą błysną ziemią!

Pamiętaj! czas jest graczem namiętnym, co wygra
Bez szachrajstw każdą partię: to reguła święta.
Dzień się zmniejsza i noc się powiększa; pamiętaj!
Wciąż głodna jest otchłań; opróżnia się klepsydra.

Wnet wybije godzina, kiedy boskie Losy,
Kiedy Cnota dostojna, małżonka twa krucha,
Kiedy nawet (ach, zajazd to ostatni!) Skrucha,
Powie: "Kończ, stary tchórzu, nażyłeś się dosyć!"

Anna Kamieńska

Może jeszcze gdzieś się spotkamy

Może jeszcze gdzieś się spotkamy

chociaż każdy swoją prawdę goni

w jakiejś nocy nieodgadnionej

w samym środku krainy samotnych

w jakimś płaczu niespodziewanym

w jakimś żalu nagłym niemądrym

może w śnie zapomnianym głęboko

może w łące w uśmiechu ulotnym

Anna Kamieńska

 Listku, listeczku

Listku listeczku

duszo na ramieniu nieobecnego

przestanę się z tobą wadzić

od dzisiaj już będę

zgodna jak tęcza

Pozwolę ci otworzyć usta

i powiedzieć jak ciężko było ci ze mną

i we mnie

listku listeczku

Wybacz mi moje niepotrzebne pragnienia

które były dla ciebie

jak klatki na papugę

Otwieram pręty

pozwalam ci lecieć

To co przychodzi jest większe ode mnie

Będziesz już mogła

rozprostować skrzydła

Ernest Bryll 

Bóg odrzucił ten kamień

Bóg odrzucił ten kamień jakby nic nie ważył

I wstał tak lekko z grobu,

że na twarzach straży

Nie było widać lęku i zdumienia

Może nie zobaczyli nawet,

że się świat odmienia

Bóg zmartwychwstał,

odwalił groby naszych domów

Gdzie tak już dobrze we śnie dusznym było

I nie przepuścił tej nocy nikomu

Spod ciepłych pierzyn wywlekał nas siłą

Bóg zmartwychwstał,

odwalił groby naszych domów

Byśmy stanęli. Na światło spojrzeli

Byśmy wołaniem wielkim odetchnęli

Gdziekolwiek będziesz

Gdziekolwiek będziesz, cokolwiek się stanie

Będą miejsca w książkach i miejsca przy stole

Kasztan kiedy kwitnie lub owoc otwiera

Będą drzewa, ulice, ktoś nagle zawoła

Ktoś do drzwi zapuka, pamięć przyniesie

Z kwiatem, z godziną, z kolorem

Gdziekolwiek będziesz, cokolwiek się stanie

Gdziekolwiek będziesz...

Gdziekolwiek będziesz, cokolwiek się stanie

Będą miejsca w książkach i miejsca przy stole

Kasztan kiedy kwitnie lub owoc otwiera

Będą drzewa, ulice, ktoś nagle zawoła

Wciąż będzie początek, bo wszędzie są mosty

Prawdziwe jest powietrze, ode mnie do ciebie

Gdziekolwiek będę, cokolwiek się stanie

Gdziekolwiek będę...

Gdziekolwiek będziesz, cokolwiek się stanie

Będą miejsca w książkach i miejsca przy stole

Kasztan kiedy kwitnie lub owoc otwiera

Będą drzewa, ulice, ktoś nagle zawoła

Ktoś do drzwi zapuka, pamięć przyniesie

Z kwiatem, z godziną, z kolorem

Gdziekolwiek będziesz, cokolwiek się stanie

Gdziekolwiek będziesz...

https://youtu.be/MCtvMb0Glvo

Ryszard Mierzejewski

KWIECIEŃ W TYM ROKU

Przychodzi o świcie

skulony idzie

niepewnie jakby stąpał boso

po rozbitym szkle

nie wie czy jest

wystarczająco polski narodowy i

patriotyczny by mu było wolno

zabłysnąć słońcem

na niebie

  rozwinąć na drzewach pąki

  obudzić ptaki do śpiewu

zazielenić pola i łąki

czy powinien tylko położyć się

krzyżem na ziemi i milczeć

w pokorze

Kwietniu marny

  nieokreślony

obdarty bezdomny i głodny

może tyś i śląski albo kaszubski ale

na pewno nie polski

Wtedy jest Boże Narodzenie

Zawsze, ilekroć uśmiechasz się do swojego brata 

i wyciągasz do niego ręce, 

jest Boże Narodzenie.

Zawsze, kiedy milkniesz, aby wysłuchać, 

jest Boże Narodzenie.

Zawsze, kiedy rezygnujesz z zasad, 

które jak żelazna obręcz uciskają ludzi

w ich samotności, 

jest Boże Narodzenie.

Zawsze, kiedy dajesz odrobinę nadziei "więźniom", 

tym, którzy są przytłoczeni ciężarem fizycznego,

moralnego i duchowego ubóstwa, 

jest Boże Narodzenie.

Zawsze, kiedy rozpoznajesz w pokorze,

jak bardzo znikome są twoje możliwości

i jak wielka jest twoja słabość, 

jest Boże Narodzenie.

Zawsze, ilekroć pozwolisz by Bóg

pokochał innych przez ciebie,

Zawsze wtedy, 

jest Boże Narodzenie.

Matka Teresa z Kalkuty

Nikos Chadzinikolau

Sen

Śniła mi się burza,

w której kalecy toczyli kule,

a dzieci biegały z nożem w zębach.

To nie sen,

skoro we mnie tyle trzasku.

Śniło mi się morze

granatowe jak pamięć.

Statki pływały odwrócone dnem,

marynarze przesiewali przez palce muł.

To nie sen,

skoro we mnie tyle bólu.

Śniły mi się drzewa

z owocami jak głowy

obmyte krwią.

W powietrzu chybotały korzenie.

To nie sen, 

skoro we mnie szubienica.

Jan Zych

Kantata

Śniły mi się konie bez ziemi.

Śniły mi się ptaki bez nieba.

Próbuję z tego uskładać obraz bardziej logiczny.

Tu żadnej pory roku oprócz zimy nie ma.

Tu miejsce na labirynt i na głowę kamień.

Obcy mur z obcym murem graniczy.

Na łodyżce podwórka więdnie lniany kwiatek nieba.

O, miasto, ucieczko grzesznych!

A oni tam zboże sieją, senne siano się zwozi

w sienie otwarte na oścież.

Tam lato ze złotym berłem przechodzi.

Jeszcze z daleka, z całego królestwa

świeci mi ostatnie jabłko na jabłoni.

Stamtąd idę, z ogrodu, żeby napisać list o czułości,

o dłoniach zdrewniałych od pługa i ziemi,

o dłoniach szorstkich od cebrów i sierpa,

delikatnych jak motyle, czułych jak dmuchawiec.

Myślałem: liryka to modlitwa najbardziej świecka.

A to może tylko pozdrowienie dla moli.

Szły do mnie stamtąd zwierzęta, ale się rozeszły

na mięso i na skórę.

Chciałem wiedzieć, którędy linia graniczna przebiega

między żądłami pokrzyw a żądłami miodu,

i gdy wiatr jak zwierzęta ślepe, kto cugle wiatru trzyma?

A poznałem, że stalowa strzałka tęskni za biegunem.

Śniły mi się konie bez ziemi.

Śniły mi się ptaki bez nieba.

O, miasto, ucieczko grzesznych,

gdzie moja wina?

Tu miejsce na labirynt i na głowę kamień.

I nikt nie krzyknie nawet,

kiedy upadnę w tym zgiełku zmotoryzowanym.

Jak resztki lodu sprząta się przed wiosną,

obcego człowieka poniosą.

Zbiegną się nagle wszystkie strony

i pory roku będą równocześnie.

Wszystkie chwile na raz uderzą do serca

i spór będą wiodły: do której z nich należę.

I to niech będzie spowiedź. Ale bez rozgrzeszenia.

Nie chcę, by okradano mnie z mojego życia.

Natura nie znosi próżni. Tu, zanim się umrze,

wcześniej już w ludzkich umiera się myślach.

Tam prędzej grób zarasta. A tu prędzej pamięć.

Chciwi nawet przestrzeni, która mnie otacza, drzwi otoczą i wejdą 

między przedmiotów pawie.

Wiadomo: tancerze odchodzą, ale taniec powraca

w te same okolice.

I nawet ta, którą kocham, powiedzieć musi, że to obcy człowiek.

Kiedy będą sprawdzać, czy jestem podległy ranom,

dwie okruszynki zieleni zobaczą wśród powiek.

By udać, że się nie spieszą,

tym razem mnie miejsca ustąpią.

Dzwony są tylko na ogień.

Dzwony są tylko na popiół.

http://pl.youtube.com/watch?v=feDPRkW2Y4c&feature=related

Urszula Kozioł

* * *

puste chwile

są podarunkiem dla duszy

dusza potrzebuje pauzy

potrzebuje chwili niedziania się

chociażby po to

żeby zagłębić się w sobie

"Wszystkie liście spadają tak samo niepewnie - nie wiedzą

przecież czy spotka je wiatr, nie wiedzą czy przyjemniej spadać

spokojnie, jednym ruchem, czy kręcić się, podlatywać, wracać.

Każdy liść spada osobno. Musi się zastanowić: potem nie

 będzie już nigdy z niczego spadał."

Krystyna Miłobędzka

Stevan Raičković

Miłość

Ja jestem naturalny

i wiem, kiedy co jest zbędne.

W moich słowach kryje się coś z trudu ptaków,

co w powietrzu kreślą drogi,

dokonują cudów.

Jeśli faluje coś wokół nas

a jest ledwie słyszalne, niewidzialne,

są to słowa wypowiedziane

przed chwilą,

gdyśmy patrzeli sobie w oczy.

Została z nich jeszcze tylko: pieśń ciszy,

niepokojąca trochę...

Poszukaj spokoju

poza mną,

w padającym śniegu może.

Ja chcę w białe niebo popatrzeć przez chwilę,

w niebo, co podniosło się wysoko,

na rękach tylko oparty.

Ponownie odnajduję ochotę

w sobie, by wznowić jakiś cichy sens.

z serbskiego przełożył Grzegorz Łatuszyński

Alina Dorota Paul 

 Sens

 najważniejsze żeby uwierzyć
w sens
między łzą rozczulenia
a lękiem
o to co będzie
dostrzec nadzieję
Bożego miłosierdzia
i Jego czułe Serce
i czekającą Krainę Światła

Jan Zych

Trzecia rocznica śmierci, 20:15

*** 

Jeszcze widzę, jak odchodzisz.

Jeszcze ciągle stoję patrząc,

po południu, w jasnym słońcu.

Czekam,

próbuję przekrzyczeć - przemilczeć.

Nie widzisz mnie nigdy,

kiedy mi najsmutniej.

Smutno jest daleko od ciebie.

Jeszcze widzę, jak odchodzisz

coraz dalej.

Ernst Jandl

Cztery próby zdefiniowania 

Moja miłość 

to ból chwilowej nieobecności przy tobie. 

Moja miłość 

to śmiech przy chwilowym widzeniu się z tobą. 

Moja miłość

to recytowanie błahych słów przed tobą. 

Moja miłość 

to chwilowy niewierny Tomasz we mnie. 

tłum. Krzysztof Jachimczak

leżący przy tobie

leżę przy tobie, twoje ramiona

obejmują mnie. twoje ramiona

obejmują więcej niż to czym jestem,

twoje ramiona obejmują to

czym jestem kiedy leżę przy tobie

i obejmują mnie twoje ramiona.

tłum. Robert Stiller

Oddvar Rakeng

Miłość

Miłość nie ma głosu

a jednak ją słychać

Miłość nie ma dowodu osobistego

a jednak można ją rozpoznać

Miłość nie ma daty ważności

z gwarancją na wieczne szczęście

Miłości się nie przesłuchuje

Sposoby zastosowania są oceniane

przez Ministerstwo ds. Dzieci i Rodziny

tłum. z norweskiego Ewa Jarvoll Nilsen

Halina Poświatowska

Jest cała ziemia...

jest cała ziemia samotności 

i tylko jedna grudka Twojego uśmiechu

jest całe morze samotności 

twoja tkliwość nad nim jak zagubiony ptak

jest całe niebo samotności 

i tylko jeden w nim anioł 

o skrzydłach nieważkich jak twoje słowa

Joanna Kulmowa 

Gdy rodzimy się poetami

Gdy rodzimy się poetami 

fale ciszy płyną nad nami: 

cichnie świat poetom łaskawy 

czułością drzew i trawy 

przejrzystością mrukliwych potoków 

milczeniem obłoku 

żeby niesłyszalnie płynął czas 

obietnicą słów 

która jest w nas.

Halina Birenbaum

inny świat

w tym okrutnym świecie

brutalnym cynicznym

jest jeszcze tylko sens   

w uśmiechu

który spowoduję

w uldze którą komuś

sprawię

w tym okrutnym świecie

brutalnym cynicznym

jest też mój własny

inny

w nim jest wszystko

aby ten pierwszy

nie zapadł -

przepędzam dni

do niczego nie dążę

nie złoszczę się

nawet już nie płaczę

przepędzam dni - ot tak

i czekam

na zwykły dzień

w którym będę jak dawniej

przed swą wyprawą w przeszłość

w Polsce

czekam na przebudzenie

na orzeźwiającą burzę

a ona nie zjawia się albo

- przebudziłam się aż nazbyt

 "Niepoetyckie wiersze"