Sierpień

Ernest Bryll

Warszawo moja, wpół miejska, wpół wsiowa

Pełna nas cośmy hurmem z prowincji zjechali

Cośmy się niby myszy przez gruz przegryzali...

Warszawo moja, bezkształtna, surowa

Ani taka – ni siaka. Ciężka jak zakalec

Miasto, gdzie się dzielnica z dzielnicą rozmija

Jak dwa okręty nie wiedzące wcale

Że płyną obok siebie po morzu okrutnym

Które usypia czasem a czasem zabija...

O miasto, moje miasto z twoim świętem smutnym

Kiedy to w wielkiej ciszy się uczymy

Jak się jednoczysz z nami i jak nas zespalasz

Twardziej niżli na kamień...

Kiedy to patrzymy

Jako się pierwsza świeczka w Powązkach zapala

A potem światło za światłem liczymy

Powoli, dokumentnie – żeby się naumieć

Jak żyć w tym mieście rosnącym na trumnie

z tomu „Rok polski”, 1977