Jan Brzechwa 

Dzień zaduszny  

 Kiedy miedzianą rdzą

 pożółkłych jesiennych liści więdną obłoki,

 zgadujemy, czego od nas obłoki chcą,

 smutniejące w dali swojej wysokiej. 

 Na siwych puklach układa się babie lato,

 na grobach lampy migocą umarłym duszom,

 już niedługo, niedługo czekać nam na to, 

już i nasze dusze ku tym lampom wkrótce wyruszą.

 Jeżeli życie jest nicią - można przeciąć tę nić,

 i odpłynąć na obłoku niby na srebrnej tratwie... 

Ach, jak łatwo, ach, jak łatwo byłoby żyć,

 gdyby nie żyć było jeszcze łatwiej!