Rozliczysz mnie Panie

Adam Ziemianin

Ze słabości mojej

Rozliczysz mnie Panie

Z błądzeń moich

I tych dróg na skróty

Bo o drogę nikogo

Nigdy nie pytałem

Buty niosły same

Nie zawsze pokornie

Nie trzymały mnie

Nawet zbyt krótko

Szalone sznurówki

Z małości mojej

Rozliczysz mnie Panie

Że cieszyłem się

Nad trawy

pochylony piórkiem

I że chciałem

Czasem nad ranem

Złowić w wiersz

Lekko puszczoną

Przez Ciebie jaskółkę

I z kielicha

Rozliczysz mnie Panie

Z tych dymiących

Jasną pianą kufli

Kiedy w głowie mej

Kilka było planet

A ja chciałem

To przed tobą ukryć

Z wszystkich grzechów

Rozliczysz mnie Panie

Na wieki wieków amen