Wiersz

gdy wiem, 

że wiersz 

powstanie, 

w klamrę nawiasu zamykam 

świat 

i przed nawiasem stawiam 

znak 

funkcji, czynnika. 

Wtedy zaczyna się działanie, 

dźwięczne i szybkie rozmyślanie, 

aż wiersz 

jak zadanie 

algebraika, 

na czarnej tablicy wyraźnie wynika. 

Potem 

nawias otwieram, 

uwięzione wypuszczam żywioły, 

czarną tablicę z działań wycieram.

I wracam wesoły 

do domu ze szkoły 

i w domu z miłości umieram. 

Julian Tuwim

z tomu „Wiersze zebrane"