Sonety 132, 90, 134, 250

Francesco Petrarca

*Triumf miłości, Scheggia, wł. Giovanni di Ser Giovanni Guidi (91406-1486), ilustracja do Triumfu Petrarki.

 Sonet 132

Jeśli to nie jest miłość - cóż ja czuję? A jeśli miłość - co to jest takiego? Jeśli rzecz dobra - skąd gorycz, co truje? Gdy zła - skąd słodycz cierpienia każdego? Jeśli z mej woli płonę - czemu płaczę ? Jeśli wbrew woli - cóż pomoże lament ? O śmierci żywa, radosna rozpaczy, Jaką nade mną masz moc! Oto zamęt . Żeglarz, ciśnięty złym wodom dla żeru, W burzy znalazłem się podarłszy żagle, Na pełnym morzu, samotny, bez steru. W lekkiej od szaleństw, w ciężkiej od win łodzi Płynę nie wiedząc już sam, czego pragnę, W zimie żar pali, w lecie mróz mnie chłodzi.

Sonet 90

Były to włosy złote, rozpuszczone
W tysiącu słodkich loków, krętych, jasnych,
Światło wspaniałe drgało rozelśnione
W oczach przepięknych, które dziś przygasły.

Twarz była pełna współczucia; czy szczera?
Twarz się zmieniła w barwie; czy być może?
Cóż więc dziwnego w tym, że gdy otwieram
Powieki, czuję nagle w piersiach pożar?

Stąpanie jej nie było rzeczą ziemską,
Lecz anielskiego ducha, a jej słowa
Brzmiały inaczej niźli ludzka mowa.

To blask niebiański, to słońce zwycięskie
Tak ją widziałem. I choćtak dziś nie jest,
Gdy łuk oddalą, rana nie zdrowieje.

przełożył Jalu Kurek

Sonet 134

Nie mam spokoju, choć wojować nie chcę,

Lękam się, cieszę, marznę, to znów płonę,

Latam w obłokach, pełzam po zagonie,

Choć świat zagarniam, dłoń mam pustą przecie.

Ona mnie trzyma w więzieniu, nędznego,

Nie chce mnie, ale odejść nie pozwala,

Nie zabija, lecz z kajdan nie wyzwala,

Żywego mnie nie pragnie ni martwego.

Widzę beż oczu, bez języka wołam,

Pragnąłbym zginąć, a ratunku krzyczę,

Nie cierpię siebie samego, ją kocham.

Bólem się karmię, a śmieję się łzami,

Po równo zbrzydły mi i śmierć, i życie,

Takim się stałem z Twojej winy, pani.

Sonet 250

Zwykła mnie we śnie pocieszać z oddali

Swoim widokiem anielskim i drogim,

Teraz zaś straszy mnie i smutkiem pali,

Nie mogę usnąć od bólu i trwogi.

Często, zda mi się, widzę na jej twarzy

Żal pomieszany z litością niewinną

I słyszę słowa - westchnąć się nie ważę -

Od których radość i nadzieja giną:

"Czy ty pamiętasz nasz ostatni wieczór,

Gdy zostawiłam ciebie w płaczu rzewnym,

Odszedłszy późną porą pełna przeczuć?

Wtedy mi mówić nie kazało serce,

Nie chciałam, teraz mówię jak rzecz pewną:

Już nie zobaczysz mnie na ziemi więcej."

tłum. Jalu Kurek