Kiedy się dziwić przestanę

Jonasz Kofta

Gabriel Picart

Kiedy się dziwić przestanę 

Gdy w mym sercu wygaśnie czerwień 

Swe ostatnie, niemądre pytanie 

Nie zadane, w połowie przerwę 

Będę znała na wszystko odpowiedź 

Ubożuchna rozsądkiem maleńkim 

Czasem tylko popłaczę sobie 

Łzami tkliwej i głupiej piosenki 

By za chwilę wszystko zapomnieć 

Kiedy się dziwić przestanę 

Kiedy się dziwić przestanę 

Będzie po mnie 

Kiedy się dziwić przestanę 

Zgubię śpiewy podziemnych strumieni 

Umrze we mnie co nienazwane 

Co mi oczy jak róże płomieni 

Dni jednakim rytmem pobiegną 

Znieczulone, rozsądne, żałosne 

Tylko życia straszliwe piękno 

Mnie ominie nieśmiałą wiosną 

Za daleko jej będzie do mnie 

Kiedy się dziwić przestanę 

Kiedy się dziwić przestanę 

Będzie po mnie 

Kiedy się dziwić przestanę 

Lżej mi będzie i łatwiej bez tego 

Ścichną szczęścia i bóle wyśmiane 

Bo nie spytam już nigdy - dlaczego? 

Błogi spokój wyrówna mi tętno 

Gdy się życia nauczę na pamięć 

Wiosny czułej bolesne piękno 

Pożyczoną poezją zakłamię 

I nic we mnie i nic koło mnie 

Kiedy się dziwić przestanę 

Kiedy się dziwić przestanę 

Będzie po mnie.