List miłosny

Anna Świrszczyńska

Vicente Romero Redondo

Można to uważać za list miłosny, te kilka słów pisanych

kapryśną ręką, gdy w głowie lekko szumi wypite wino, a za

oknami wiatr marcowy duje i wschodzi młodziutki księżyc.

Z każdego wzgórza i pochyłości ściekają strumyki wody

ćwierkając jak młode ptaszęta. Głos ich budzi w sercu

wzruszenia ciemne i nikłe.

Za rok o tej porze tak samo wzejdzie księżyc i wiatr

przedwiośnia, niewypowiedzianie delikatny, poruszy u okna

gałązkę dzikiego wina.

Ale my, być może, nie będziemy już

razem. Bo miłość, o ukochany, jest jak oddech: bezcenna

i nietrwała.

Lecz nie smućmy się. Czyż czarem chwili nie jest ulotność,

a czarem róży gaśnięcie?

Miłość i śmierć pomieszane razem

drżą w naszym sercu niby piana lekkiego ciepła, piana

lekkiego zdziwienia.

Więc tyle tylko melancholii, ile jej zmieści

tkliwość, niesie ci ten poemacik wątły jak wstążka, którą

za czasów naszych babek dawało się miłemu w godzinę balu,

na tarasie, a wiatr trzepał tą rzeczą pełną płochości i melodia

walca cedziła się przez szybę stłumioną i niejasną.