Maj, czyli Maius

Konstanty Ildefons Gałczyński

Stefania Bojda

Maj to miesiąc tajemniczy,

cały w miłości, w słodyczy.

Zielono dzień się zaczyna,

błękitnie zmierzchu godzina;

wieczorem drżą gwiazdy modre,

chrzęści złoty pas nad biodrem,

a w pasie szmaragdy chowa

dziewczyna, panna majowa.

Lśni w gwiazdach majowa panna

jakoby perska fontanna;

gdy gwiazd świecenie przygasa,

to sypie szmaragdy z pasa -

i szmaragdy, i rubiny

sypią się z dłoni dziewczyny,

a ty myślisz, że to słowa,

otóż nie! to noc majowa.

Wyjdźmy na ogród, amice,

otumaniony księży cem;

wiatr przez ogród ledwo wionie,

stoją w księżycu jabłonie,

wśród nich zielona altana,

gdzie mnie czeka ukochana.

Mam dla niej wonne jaśminy

i melodię okaryny;

mam dla niej szepty i dale,

i najsrebrzystszą konwalię,

i to, co cenię najgłębiej,

o serce, serce gołębie!

Wiatr się podnosi od wschodu,

wyjdźmy, Phidyle, z ogrodu,

panno moja horacjańska,

pól rzymska, a pól słowiańska.

Popatrz no: Polska dokoła:

piękne miasta, śliczne sioła,

bory podszyte łaciną

szumem aż pod niebo płyną,

a ty - moja Muzom Muza,

moja i Kochano viusa. 

fragm. poematu "Rok polski", 1938