Urzędnicy Pana B.

Magda Czapińska

Dałeś mi Panie rozum i wiarę, duszę rogatą, serce za ciasne, 

No i sumienie, jak to sumienie - niedoskonałe, za to własne. 

Z Tobą się zawsze jakoś dogadam, w smutku pocieszysz, w biedzie pomożesz, 

lecz ten naziemny Twój personel.... O, z personelem to już gorzej ! 

Swój święty nos pcha mi pod kołdrę, poucza, w duszy grzebać chce; 

Chyba dlatego tak nie lubię Twych urzędników, Panie B. 

Kiedy pomówić z Tobą muszę, robię to tak jak pewien mleczarz, 

A Ty nadstawiasz boże ucho i słuchasz mnie - i nie zaprzeczasz. 

Bo chcesz zrozumieć lęk człowieczy, nasze zmęczenie ponad siły 

I jesteś dla nas wielkoduszny, a dla mnie bywasz nawet miły. 

Więc się nie mieszaj, sługo boży, gdy z Twoim Panem mówić chcę; 

Nie potrzebuję pośredników w moich rozmowach z Panem B. 

Panie B., Panie B., Panie B. ! 

W departamencie spraw niebieskich 

Są moje akta personalne 

I każdy krok mój czujnie śledzą 

Anioły Twe, Panie B. 

Transcedentalne 

Lecz jeśli przed Tobą kiedyś stanę, sama chcę z życia się tłumaczyć, 

Proboszcz by nie dał rozgrzeszenia, a Ty zrozumiesz i przebaczysz. 

Więc póki żyję, myślę, czuję, niech ręka boska chroni mnie 

Przed pychą i nadgorliwością Twych urzędników, Panie B.