U WRÓT DOLINY

Zbigniew Herbert

Po deszczu gwiazd

 na łące popiołów

 zebrali się wszyscy pod strażą aniołów

z ocalałego wzgórza

 można objąć wzrokiem

 całe beczące stado dwunogów

 naprawdę jest ich niewielu

 doliczając nawet tych którzy przyjdą

 z kronik bajek i żywotów świętych

ale dość tych rozważań

 przenieśmy się wzrokiem

 do gardła doliny

 z którego dobywa się krzyk

po świście eksplozji

 po świście ciszy

 ten głos bije jak źródło żywej wody

 jest to jak nam wyjaśniają

 krzyk matek od których odłączają dzieci

 gdyż jak się okazuje

 będziemy zbawieni pojedynczo

 aniołowie stróże są bezwzględni

 i trzeba przyznać mają ciężką robotę

ona prosi

 -schowaj mnie w oku

 w dłoni w ramionach

 zawsze byliśmy razem

 nie możesz mnie teraz opuścić

 kiedy umarłam i potrzebuję czułości

starszy anioł

 z uśmiechem tłumaczy nieporozumienie

 staruszka niesie

 zwłoki kanarka

 (wszystkie zwierzęta umarły trochę wcześniej)

 był taki miły - mówi z płaczem

 wszystko rozumiał

 kiedy powiedziałam -

 głos jej ginie wśród ogólnego wrzasku

nawet drwal

 którego trudno posądzać o takie rzeczy

 stare zgarbione chłopisko

 przyciska siekierę do piersi

 - całe życie była moja

 teraz też będzie moja

 żywiła mnie tam

 wyżywi tu

 nikt nie ma prawa

 - powiada -

 nie oddam

ci którzy jak się zdaje

 bez bólu poddali się rozkazom

 idą spuściwszy głowy na znak pojednania

 ale w zaciśniętych pięściach chowają

 strzępy listów wstążki włosy ucięte

 i fotografie

 które jak sądzą naiwnie

 nie zostaną im odebrane

tak to oni wyglądają

 na moment

 przed ostatecznym podziałem

 na zgrzytających zębami

 i śpiewających psalmy