Czym jesteś

Maria Konopnicka

Lecieć bym chciała daleko… daleko…

Gdzie z brzóz płaczących srebrne rosy cieką,

Kędy szum lasów pierś przejmuje drżeniem…

- Czym jesteś, szczęście? –

                                             Wspomnieniem?

Lecieć bym chciała tam, gdzie olchy rosną,

Gdzie głogi dzikie zakwitają wiosną,

Gdzie się powoje, jak baśń dziwna, plotą…

- Czym jesteś, szczęście? –

                                             Tęsknotą?

Lecieć bym chciała – za jasnym gdzieś zdrojem

Myśl puścić wolno, jak wody bieżące…

I widzieć tylko łan zboża i słońce…

- Czym jesteś, szczęście? -

                                             Spokojem?

Lecieć bym chciała, lecz nie wiem, do czego

Wyciągnąć ręce i przywrzeć płomieniem…

Idę – a za mną cień smutku dawnego…

Czym jesteś, szczęście? -

                                             Złudzeniem?

Lecieć bym chciała do chwilek tych jasnych,

Gdy życie, pragnień nieświadome własnych,

Jest jako blaski, co na wschodzie dnieją…

- Czym jesteś, szczęście? -

                                              Nadzieją?

Lecieć bym chciała… sen cichy, sen zloty

Prześnić samotna i konać z tęsknoty.

I „kocham” mówić dalekim spojrzeniem…

- Czym jesteś, szczęście? –

                                              Pragnieniem

Lecieć bym chciała i nie wrócić więcej…

Raz tylko serce uderza goręcej,

A potem cisza… wszystko się prześniło…

- Czym jesteś, szczęście? -

                                              Mogiłą?