Mikroliryka

 Jan Zych

http://www.mayoz.fr/photos

To są drzwi bez wyjścia.

Otwarte jak powietrze dla krzyku.

Tylko, żeby wejść – wrócić już nie można.

Nie wraca się do rzeki.

Po złotych progach jesieni

zwierzęta i drzewa schodzą do jednego morza.

Podobno są – ale gdzie? – prawdziwe brzegi.

W cierpliwości jestem kruchy brat kamienia.

Na tej ziemi,najpiękniejszym słoneczniku,

po mnie i po tobie przejdą traw pokolenia.