O poezji nowoczesnej

Wallace Stevens

Krzysztof Schodowski-"Poeta"

Wiersz, jakim jest sam umysł w akcie znajdowania

Tego, co ma wystarczyć. Znajdować nie zawsze

Musiał: sceneria była niegdyś stała,

Powtarzana wraz z tekstem sztuki.

Potem teatr

Stał się czymś innym. Przeszłość była już pamiątką.

Aby żyć dziś, wiersz musi nauczyć się mowy

Miejsca akcji, nie cofać się przed mężczyznami,

Spotykać z kobietami, co żyją w jej czasie.

Myśleć o wojnie. I znajdować, co wystarczy.

Musi wznieść nową scenę i być na tej scenie,

I, jak nienasycony aktor, bez pośpiechu,

Z namysłem, mówić słowa, które w czułe ucho

Umysłu sączą ściśle to, co chciał usłyszeć;

Słowa, na których dźwięk zaczyna słuchać

Niewidzialna widownia. Słuchać nie dramatu,

Lecz samej siebie, tego, co się z niej wyraża

W uczuciu dwojga ludzi, w dwóch uczuciach, które

Stają się jednym. W mroku aktor jest

Metafizykiem, brzdąka metalicznie w struny,

A każdy dźwięk przechodzi przez fazę raptownej

Trafności, w której umysł mieści się bez reszty,

Ani nie mogąc zejść poniżej, ani

Nie pragnąc jej przerosnąć.

Musi być

Odnajdywaniem satysfakcji, może

Być na temat łyżwiarza, tancerki, kobiety

Czeszącej się. Wiersz, jakim jest sam akt umysłu.

tłum. Stanisław Barańczak