Wiktor Woroszylski

Czas miłości

Władysław Ślewiński

Z każdym rokiem

I z każdym dniem

uczyłem się ciebie jak sztubak,

który już zna, już wie,

a swej wiedzy nie ufa, szuka

i od początku powtarza,

i odkrywa ciągle na nowo

znaną — nieznaną twarz,

znane — nieznane słowo.

Uczyłem się twego ciała,

niegasnącą chłonąc urodę.

Wyspą czarów byłaś mi cała —

i piołunem,

i miodem.

 Każdy głowy półobrót, każdy ruch

uczył mnie

ciebie.

Uczyłem się twoich trwóg

I pewności w potrzebie.

 Uczyłem się twoich żalów

słusznych.

Pokonując je,

jak z rudy iskrę metalu —

wydobywałem

uśmiech.

 Uczyłem się twojej radości

szerokiej jak wicher,

uczyłem się twojej tkliwości

cichej.

Uczyłem się — i z nauki tej

wiem tylko tyle,

że czy dłuższy będzie życia bieg, czy krótszy,

ja się ciebie ani na chwilę

nigdy

nie przestanę

uczyć.