Życie jest piękne

Tadeusz Chabrowski

Żonie Zofii

Najlepiej udają się nam rozmowy o niczym…

Gdy na trawniku w parku burza mnoży kałuże,

biegamy boso jak zakochane czaple. Z dłoni lepisz

garnuszek, z którego potem upijam się deszczówką.

W naszym mieście nie ma dużych ogrodów,

dlatego tulę się do twoich włosów, które po kąpieli

pachną bzami a podczas ulewy zmysłowym jaśminem.

W słowach wypowiadanych z ust do ust, dotykamy

czasu, który nam już przeciekł przez palce;

pytamy o nowe terminy naukowe, mniej zrozumiałe;

czasami jakaś myśl metafizyczna wyniesie nas

na wyżyny, albo gzy filozofii zepchną w doliny.

Dyskutujemy w drodze do domu trzymając się za ręce,

na sofie oglądając w telewizorze nową wojnę

na Bliskim Wschodzie i potem jeszcze w łóżku

wstrząsając puchowe poduszki.

Rano jak się budzik odezwie, prosisz: - ‘przypomnij mi

kochanie na czym wczoraj urwaliśmy dyskusje?

Zwykle pamiętam, że Cię całowałem podczas ulewy,

albo mrużąc powieki zgadywałaś, gdzie cię znowu użądlę

wargami. Nowy temat i tak, spadnie jak pliszka

z gałęzi w nasze włosy. Świat ma tyle sensów i wartości,

że naszych dni nie wystarczy na ich rozplątanie,

cieszymy się jak embriony rozrastaniem komórek.

życie jest piękne jeśli snujemy refleksje nad sobą,

jeśli wśród ponurych chwil nie oddalasz się ode mnie

dalej niż na centymetr.