My i kwiaty

Mieczysława Buczkówna

Mary Margetts

I kwiaty mają swoje niebo

W naszych oczach

T a r n i n a

Strzępki białej ciszy znieruchomiałe

Po wybuchu muzyki – na pograniczu życia

W czarnych strunach gałęzi

Ostateczna biel

Do której wszystko powraca

Zbuntowany śnieg

Łaski niebytu nieustanna adoracja

C h r y z a n t e m a

Kołysze się w objęciach wiatru – rudowłosa

To jej jesień ostatnia

Włosy farbowane światłem

Przywiędła cera starannie zatuszowana

W spojrzeniu wniebowzięta gwiazda

W spiralach trwogi

Przeczuwająca pobliże znieruchomienia

C y n i e

Stoją tęgolistne jak reklama pomadki do ust

Wabiące jaskrawym uśmiechem

Świadome pustki

W którą się przyjdzie przechylić

Gdy zwiędnie złudzenie koloru

L i l i a

W gotyckim sklepieniu bieli

Anioł – gdy po kąpieli w modlitwie

W zapach się obleka

Kwiatostanu hosanną

Dzwon - na alarm piękna

Łabędź kwiatów –

Rozchylone skrzydła zapachu

Szyja rozkoszy wygięta

W czystej jawności

Botanicznego aktu

S t o r c z y k

Odchylony gwałtownie w tył

Ze wstrętem

Od twardych i jaskrawych

Rzeczy tej ziemi się odwraca –

Blady fiolet gwiazd

Opływa jego nietutejszą zieleń

Liścia – pióra – kwiatu

Z n a c z e n i e r ó ż y

W ciemnościach

W rozległych nie do pojęcia

Pustkowiach przestrzeni

Kwitnie żywa iskierka

Na kolczastej gałązce myśli

Choć sensu nie ma ta iskierka

W rachunku astronomicznym

Usprawiedliwia ją róża –

Westchnienie piękna

z tomu "Wigilie", 1958