Julia Fiedorczuk 

Sen

Stanisław Masłowski

 noc jest twoja

jak niedorzeczna euforia rano

przez okno.

i prosty rytuał wczesnych godzin:

jedno jajko na twardo, pedantyczna samotność.

czas przyspiesza złóżmy nową kliszę.

czyżby znowu na coś było za późno?

Poddają się ostatnie posterunki.

Palę

tylko po zmierzchu.

Ty też wyszedłeś ze snu.

Zanim na rzece eksplodował świt

Byliśmy boso.

Pod lodem rosły ryby: nad nimi

Rozpaliliśmy ogień.

* * *

Czasem się wraca wzdłuż horyzontu ciemnych kształtów

i w lesie rośnie łuna reflektorów.

Na krawędzi światła może się rozegrać

miniatura dowolnej zbrodni, mammalia insectivora.

Nierealne głosy autentycznych krzaków

coś ci próbują wcisnąć. Jakie będzie nasze

alibi? Ten nalot rozedrganych cieni

dopadnie nas w końcu, za szybą.

Cieszę się z twoich szczupłych dłoni

choć teraz nie rozumiem zawiłej symboliki

ich gestów. Dobrze, że jesteś w moich oczach

kiedy patrzę.

Całe szczęście, trzymasz się drogi

i nie zwracasz uwagi. Europejskie jeże

zapadają w sen, na długo.

My też jedziemy w końcu spać.

Zimą niewiele się dzieje.

Julia Fiedorczuk (ur. 1975)

 – laureatka nagrody Polskiego Towarzystwa 
Wydawców Książek za najlepszy debiut (2002) oraz austriackiej nagrody 
Huberta Burdy za wiersze opublikowane w piśmie „Manuskripte” (2005).
Autorka tomików: „Listopad nad Narwią” (2000), „Bio” (2004), „Planeta 
rzeczy zagubionych” (2006), "Tlen" (2009).