Limba

Adam Asnyk

Wysoko na skały zrębie

Limba iglastą koronę

Nad ciemne zwiesiła głębie,

Gdzie lecą wody spienione

Samotna rośnie na skale,

Prawie ostatnia już z rodu...

I nie dba, że wrzące fale

Skałę podmyły u spodu.

Z godności pełną żałobą

Chyli się ponad urwisko

I widzi w dole pod sobą

Tłum świerków rosnących nisko.

Te łatwo wschodzące karły,

W ściśniętym krocząc szeregu,

Z dawnych ją siedzib wyparły

Do krain wiecznego śniegu.

Niech spanoszeni przybysze

Pełzają dalej na nowo!

Ona się w chmurach kołysze,

Ma wolne niebo nad głową!

Nigdy się do nich nie zniży,

O życie walczyć nie będzie;

Wciąż tylko wznosi się wyżej

Na skał spadziste krawędzie.

Z pogardą patrzy u szczytu

Na tryumf rzeszy poziomej...

Woli samotnie z błękitu

Upaść — strzaskana przez gromy.