Etiuda poranna

Ksenia Niekrasowa

Każdego rana 

zbliża się do skraju ziemi słońce,

staje na czubkach palców,

kładzie na widnokręgu

swój wielki ogorzały łeb

i patrzy na nas –

albo ze smutkiem,

albo z podziwem,

albo z namaszczeniem.

Jego bliskość obdarza ziemię mową.

Wszelkie stworzenia zaczynają układać śpiewy 

o zachwycie swej duszy.

A to, co śpiewać nie umie, 

kłębi się siwą mgła.

Promienie słoneczne

od słońca biorą początek

i na łąkach 

kończą się trawą.

Najszczęśliwsze z promieni 

docierają do jezior

i zamieniają się w żaby –

stworzenia kruche i czułe,

a przy tym tak szpetne,

że widok ich przyprawia wszystko, co żyje,

o niemal nabożna tkliwość.

Żaby nie domyślają się nawet 

swego pokrewieństwa ze słońcem,

tylko święcie wierzą zorzom,

zorzom porannym i wieczornym.

A jeszcze pośród trawy, turzycy

i bagiennych żab

włóczą się

ludzkie dzieciaki.

Jak przystało na ludzką latorośl,

różnią się one od zwierząt i ptaków

marzeniami serca.

I stąd oto 

powstaje –

w przestrzeni miedzy tym, co żyje,

a tym, co mówi –

odwieczny ból

i nieskończone zachwycenie życiem.

przełożyła Ałła Sarachanowa

*Dziękuję serdecznie pewnej uroczej Admince, za zdjęcie jesiennego wschodu słońca w Warszawie. Fotografia pochodzi z dnia dzisiejszego - szkoda, że nie mogę wkleić zdjęcia o większej rozdzielczości.