Rozmowa z siostrą

Romana Brandstaettera

Posłuchaj, siostro…

Co tutaj zostawiam?

Matkę,

Dla której zawsze byłem

Powodem smutku i

    niepokoju.

Garść znaków nutowych,

W których na próżno

    zamknąć

Moją biedę człowieczą.

Kilku dobrze urodzonych

     znajomych

O których Mickiewicz

Zawsze mówił z

    przekąsem.

Dwie kobiety,

O których może nie warto

     pamiętać.

I tę trzecią,

Która jest kolcem w mej

     ranie.

Posłuchaj, siostro…

Zostawiam serce….

Po mojej śmierci

Zabierz je z sobą w urnie

     do Polski,

Do tej jedynej

Złotowłosej,

Niezastąpionej i wiernej,

Za którą jednak nie

    umiałem walczyć,

Za którą jednak nie

    umiałem zginąć.

Czy trudniej jest umrzeć

     na polu bitwy,

Niż na puchowych

poduszkach?

Odpowiedź znają

Nieustępliwe Erynie…

Posłuchaj, siostro…

Zostawiam jeszcze garść

    polskiej ziemi,

Którą dostałem od moich

    przyjaciół

Gdy opuszczałem na zawsze

    Warszawę.

Jest tam w szufladzie…

W woreczku…

Niechaj tę ziemię na mój

    grób wysypią…

Gest sentymentalny?

Teatralny gest?

W zwierciadle śmierci

Wszystko jest prawdą;

I nic nie jest gestem.

Posłuchaj, siostro…

Kocham tę ziemię…

Z tej ziemi jestem.

Wiersz ten mówi o sercu,  relikwii, jaką Polska otrzymała po Chopinie

 z tomiku „Pieśń o życiu i śmierci Chopina”