Suma jesieni

Julian Tuwim

Więdną godziny powolne. Wątleje chwila za chwilą:

 To gałąź zatopiona w jesieni. Sunę po niej

 Milimetrami smutku. Męczący, uparta praca.

 Strącam sekundy z dnia. Listki z gałęzi strącam.

A co jesienią nazwałem? Wielkie, głębokie westchnienie:

 Moje, człowiecze, wzniesione z dna jeziornego, chłodnego.

 Ręce przez okno zanurzam w jeziorze dnia i jesieni.

 Dreszcz po nich skacze. Deszcz kropi. Listki i chwilki strąca.

Poeci polscy/Julian Tuwim/Czytelnik 1970