Czułość

Zbigniew Herbert

Cóż ja z tobą czułości w końcu począć mam

czułość do kamieni do ptaków i ludzi

powinnaś spać we wnętrzu dłoni oka tam

twoje miejsce niech cię nikt nie budzi

Psujesz wszystko zamieniasz na opak

streszczasz tragedię na romans kuchenny

idei lot wysokopienny

zmieniasz w stękanie eksklamacje szlochy

Opisać to jest zabić bo przecież twoja rola

siedzieć w ciemności pustej chłodnej sali

samotnie siedzieć gdy rozum spokojnie gwarzy

w oku marmurów mgła i krople toczą się po twarzy

z tomu „Epilog burzy”, 1998