Chmury

Wisława Szymborska

Agnieszka Achika

Z opisywaniem chmur

 musiałabym się bardzo śpieszyć -

 już po ułamku chwili

 przestają być te, zaczynają być inne.

Ich właściwością jest

 nie powtarzać się nigdy

 w kształtach, odcieniach, pozach i układzie.

Nie obciążone pamięcią o niczym,

 unoszą się bez trudu nad faktami.

Jacy tam z nich świadkowie czegokolwiek -

 natychmiast rozwiewają się na wszystkie strony.

W porównaniu z chmurami

 życie wydaje się ugruntowane,

 omal że trwałe i prawie że wieczne.

Przy chmurach

 nawet kamień wygląda jak brat,

 na którym można polegać,

 a one cóż, dalekie i płoche kuzynki.

Niech sobie ludzie będą, jeśli chcą,

 a potem po kolei każde z nich umiera,

 im, chmurom nic do tego

 wszystkiego

 bardzo dziwnego.

Nad całym Twoim życiem

 i moim, jeszcze nie całym,

 paradują w przepychu jak paradowały.

Nie mają obowiązku razem z nami ginąć.

 Nie muszą być widziane, żeby płynąć