Sergiusz Jesienin

Stanisław Gałek

* * *

Wiatry, wiatry, zaśnieżone wiatry,

o zasypcie moje przeszłe życie.

Chcę być znowu młodzieniaszkiem światłym,

albo kwiatem, który łące śni się.

I chcę znowu pod gwizdek pastuszy

dla was wszystkich i dla siebie mrzeć.

Gwiaździstymi dzwoneczkami uszy

zasypuje mi wieczorny śnieg.

Jakże dobra jasność jego śpiewu,

kiedy topi ból w śnieżycy.

Chciałbym stać, tak jak stoi drzewo

na jednej nodze przy ulicy.

Chciałbym czując koni sennych chrapy

objąć z krzewem się pobliskim w pół.

Wyciągajcież, księżycowe łapy,

wiadrem w niebo smutek mój i ból.

przełożył Tadeusz Nowak