Torebka

Zofia Szydzik

Vladimir Kush

w przestrzeni małej torebki zamknięty, niestety,

 przed okiem mężczyzny, wielki świat kobiety.

 i choćby pokusił się i wszedł w te małe rejony,

 to świat - nieznany, to świat dla wtajemniczonych!

w artystycznym nieładzie - drobiazgi pieszczone,

 zdaje się wepchnięte tu na siłę... stłoczone,

 jak przypadkiem złowione myśli - zwiewne motyle!

 notes, na którego kartkach zapisano sentencje i chwile

jedyne, niepowtarzalne i nie dokończone wiersze

 spisane w gonitwie myśli. wspomnienie pierwszej

 miłości w fotografii, z dedykacją, „dla miłej - kochany”.

 ten świat rozmaitości - dla panów - to świat zakazany!

kredka, co podkreśla, często, brew zmartwioną.

 pomadka kreśląca uśmiech, by za wcześnie nie skonał.

 niewielkie lustereczko, niezbędnik, pełen złud...

 kryształowy koralik nadziei – zielony - istny cud!

małe puzderko w kształcie serca, w nim róży pąk

 zasuszony, jak czterolistne szczęście rwane z łąk.

 zapach perfum „J’adore”, niczym ogon u komety,

 pęk maleńkich kluczyków do wielu serc,

....to portret kobiety!

Edyta Kulczak

Broncel Krystyna

***

Ty milczysz

ja czekam

i w głowie sto myśli

na temat

twojego milczenia

Czy nie chcesz

nie lubisz

czy może nie możesz

w tej chwili już 

do mnie 

przemówić

Czy odejść

zapomnieć

to tylko zabawa

i każde z nas 

ma

własne światy...

a jednak

ma spokój

coś burzy i mąci

i czuję

że coś się utraci

Zapomniane pocałunki

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

Dominika Daszewska

Kto liczy nasze pocałunki,
kto na nie zważa?
Ludzie mają troski i sprawunki,
Bóg światy stwarza...
Zapomniane przez nas dwoje ich różowe mnóstwo
spada na dno naszych dusz
jak płatki miękkich, najpiękniejszych róż...
Tam leżą i ciasno zduszone na sobie
słodkim olejkiem się pocą,
który rozpachnia się w nas każdą nocą
i każdym ranem,
i życia zwykłego jesienne ubóstwo
czyni róż krajem, perskim Gulistanem.
Kto nasze pocałunki liczy?
Kto na nie uważa?
Bóg światy stwarza,
nie zapisuje w księgach słodyczy...

Wszystko o mężczyźnie

Marian Załucki

Olga Boznańska

Moja żona to mądra niewiasta. 

Moja córka, proszę państwa, dorasta 

- moja żona więc z głębi fotela 

nieraz rad mojej córce udziela. 

- Nie szukaj, córeczko, mołojca! 

Nie trzeba - popatrz na ojca: 

nikt się na oko nie wyzna, a jednak mężczyzna. 

Mężczyźnie nie trzeba urody. 

Mężczyzna nie musi być młody. 

Mężczyzna się nie ma podobać nikomu 

- mężczyzna potrzebny jest w domu! 

Z mądrością to także przesądy 

- intelekt to - dziecko - nie wszystko. 

Mężczyzna nie musi być mądry 

- wystarczy, jak ma stanowisko! 

Mieć życie wewnętrzne bogate? 

A po co mu? Popatrz na tatę! 

Mężczyznę nam z nieba zesłali, 

córeczko, nie po próżnicy: 

mężczyzna i w sercu płomień rozpali, 

i węgla przyniesie z piwnicy! 

Czasami zaprosi do tańca, 

podskoczy w rytmie klawiszy 

- i wtedy mężczyzna ma w sobie coś z samca: 

tak dyszy, córeczko, tak dyszy! 

Choć czasem, gdy mówić już szczerze, 

nachodzą go myśli niezdrowe 

i wtedy w mężczyźnie wręcz budzi się zwierzę! 

Ale domowe, córeczko, domowe! 

Nie szukaj, córeczko, mołojca! 

Nie trzeba - popatrz na ojca... 

Wtedy posłuszna swej mamie 

córeczka spojrzała na mnie 

z tkliwością i czcią nienaganną, 

i z płaczem: 

"Ja chcę być panną!"

ROZWÓD PO POLSKU 

Marian Załucki

Jerzy Faczyński

Już jestem wolny! 

Siódmą dobę. 

Rozwód się odbył bez kłótni, bez draki. 

Różnica poglądów. 

Na moją osobę. 

Powód - to ja. Jako taki. Owaki! 

Koniec niewoli dla ducha i ciała. 

Więc nie - nie na zawsze 

człowiek się zaprzedał! 

Sąd dał mi rozwód. 

Żona mi dała. 

A Urząd Mieszkaniowy nie dał. 

Można mieć w Polsce własne zdanie, 

lecz trudno o mieszkanie na nie...

Ale wszystko okay -
znaczy: koniom lżej.
Bo choć dalej razem, za to w innej roli:
Obcy mężczyzna.
Obca kobieta.
"Pani pozwoli!"
"Pan pozwoli..."
"Od dzisiaj śpimy na waleta!"
Nic nas nie łączy - wszystko dzieli
z wyjątkiem wspólnej pościeli...

A więc maleńka dyskusja co do
kwestii "Czyj jasiek? Czyja poduszka?" -
i już oddycham pełną swobodą
na mej niezawisłej połowie łóżka.
Rano ocieram słodki sen z powiek:
zbudził się inny -
wolny człowiek!

Wynika wprawdzie polemika,
która jest czyja
połowa ręcznika -
ale wytworna...
Nie psioczę, nie wrzeszczę.
Niech sobie nie myśli,
że kocham ją jeszcze!

Tak oto tempora mutantur
Ja teraz do niej jak do damy:
żadnych pogróżek,
żadnych awantur.
No, trudno, już się nie kochamy...

Przeciwnie:
sprzątnę, zniosę śmiecie...
Jak tu nie pomóc obcej kobiecie?!
Czasem z kwiaciarni jakieś zielsko.
A widząc minę jej zdziwioną,
uśmiecham się...
Uwodzicielsko!
Niech wie, psiakrew, że nie jest żoną!

I tak mi fajno, aż zacieram ręce...
Nikt mi nie gdera, nie poucza.
Tam niezależna kobieta w łazience,
tu ja - niepodległy
przy dziurce od klucza!
(Nie bez powodu, nie bez chrapki:
zawsze lubiłem obce babki!)

Wytężam nieco wzrok, bo krótki...
Ładne, cholera, te rozwódki!
Ponętna kibić -
i ramiona...
Od razu widać, że nie żona!

A ona także teraz bywa
i jakaś milsza, i troskliwa.
Raz nawet, widząc me amory,
spytała mnie:
"Czy ty nie chory?"

I tylko z żalem wspominamy,
smażąc we dwoje karmenadle,
lata stracone już na amen
w strasznym małżeńskim
naszym stadle:
nic - tylko żarliśmy się co dzień,
wieczne pretensje i problemy...
A dziś? Inaczej!...
Miło, w zgodzie...
Może się nawet pobierzemy?

Marian Załucki: poeta, satyryk i pisarz