Kochać za młodu 

Agnieszka Osiecka 

Kochać za młodu się nie chciało, 

gdy się kochało, to nie dość, 

cóż winne zbyt leniwe ciało, 

cóż winien niełaskawy los? ... 

Nie dosyć człowiek był szalony, 

nie dosyć śmiały, nie dość zły, 

niegotów polec za androny, 

niegotów błądzić pośród mgły. 

Wypić za młodu się nie chciało, 

a gdy się piło, to nie dość, 

cóż winne nazbyt trzeźwe ciało, 

cóż winien zbyt łaskawy los. 

Nie dosyć człowiek był zalany, 

nie dosyć śmiały, nie dość zły, 

niegotów skonać za banały, 

niegotów brodzić pośród mgły. 

Dziś by się piło i kochało, 

gdzieś by się gnało pośród mgły, 

gdyby choć echo zawołało, 

gdyby zapukał ktoś do drzwi, 

dziś by się śniło i cierpiało, 

dziś by się gnało pośród mgły, 

gdyby choć echo zawołało, 

o gdyby, gdyby, gdyby, gdy!

Zupełnie nieznajomej, raz widzianej

Julian Tuwim

Brent Heighton 

...I podejdę na ulicy.

I coś powiem, jak to zwykle...

Ach, to będzie wyglądało

Tak banalnie i tak nikle!

Powiesz pewno : "Proszę odejść!

To bezczelność z strony pana" ...

Ach, i cóż na takie dictum

Ja odpowiem ci kochana?

Ale w końcu się przedstawię

(i pozwolisz, naturalnie!)

I znów powiem coś, co będzie

Brzmiało głupio i banalnie

Później może się okazać,

Żem omylił się troszeńkę,

Może przecież tak się zdarzyć,

Że przeceni się panienkę.

Może jesteś (nie daj Boże!)

Litwoczynką lub husytką,

Ale to by z twojej strony

Było brzydko, strasznie brzydko!

Może jednak jesteś cudną,

Co w mych oczach miłość zgadnie,

Ukochaną, smętną, słodką...

- Ach, jak to by było ładnie!

No i zacznie się rozmowa,

Słowa coraz bardziej szczersze,

Wreszcie powiem, patrząc w oczy:

-"A czy Pani lubi wiersze?"

Strasznie tedy ciekaw jestem,

Co odpowiesz mi , gdy spytam...

Albo : "Wiersze - to me życie"

Albo : "Wierszy... to nie czytam".

I bezstronnym będąc całkiem,

Powiem na to obojętnie:

"Ja tak samo proszę Pani"

I...na niebo spojrzę smętnie.

A nazajutrz przyślę kwiaty

Z kartką: "Tobie ukochana",

Wnet domyślisz się, od kogo,

Później spytasz : "To od Pana?"

Ja zaś będę pogwizdywał

Scherzo-bemol przenajsmętniej,

Powiem: "może"... i umilknę,

I znów spojrzę (lecz namiętniej)...

Potem "może do cukierni?"

Potem "(może) na kolację?"

Będą "achy" i wahania,

Wreszcie przyznasz, że mam rację.

Przy kolacji, jak wiadomo,

Trwałe się zawiera pakta,

Pocałuję (daję słowo!)

Trudno. Alea est iacta.

Zarumienisz się banalnie

I banalnie spuścisz oczy,

Gdy twą kibić gibkobrzozą

Drżące ramię me otoczy.

Jak na pierwszy raz - to dosyć

Cmoknę w rączkę na podziękę.

Będziesz mi już "Ty" mówiła

I będziemy szli pod rękę.

Odprowadzę cię do domu,

Milczeć będzie się po drodze.

Będziesz na mnie spoglądała

W niewysłownej, słodkiej trwodze.

Później...kilka słów zwyczajnych,

Później znowu scena niema.

"A czy mieszkasz sama?"...Rzekniesz:

"Nie , u cioci...Lecz jej nie ma".

Moja cudna moja słodka!

Śnie serdecznej mej tęsknicy!

Żeby jasne gromy biły!!!

Muszę podejść na ulicy!!

Odkryjmy na nowo 

Renata Strug

Uzbrojeni po zęby w gorsety wynalazków

bez przeszkód poznajemy kosmiczne tajemnice

i zdawać by się mogło, że całe nasze życie,

to zdobywanie świata - od brzasku do brzasku...

Pochłonięci bez reszty badaniem materii,

tworzeniem nowych statków do makroedenu

czasem - patrząc przed siebie - nie wiadomo czemu

czujemy się przegranym losem na loterii...

Wszechświat kurczy się nagle do czterech ścian domu,

dziejowe posłannictwo spada z piedestału

i otwiera nam oczy na tę prawdę małą,

że wypłakać swe bóle - też trzeba mieć komu.

Zapomnijmy na chwilę o misjach w przestrzeni,

zrzućmy szyte na miarę sukcesu ubrania;

anielskie, pełne blasku skrzydła u swych ramion

zapomniane - odkryjmy na nowo... wzruszenie.

One - kosmiczne statki - same nas zawiodą

do ciągle niezdobytych planet dla ludzkości;

we wszechświecie współczucia, ciepła i miłości

będą nam przewodnikiem i najbliższą drogą.

Rankiem dla Ciebie 

 Dora Gabe

* * * 

Poranek - 

krwawy wschód

poczęty nocą

zrodzony z świecących mgławic

kosmosu

jaśniejący rozmaitością barw

gwiezdnych gromad - 

dziękuję poranku, 

żeś się do mnie uśmiechnął, 

że rozpoznałeś mnie

w chaosie

własnych narodzin!

MIŁOŚCI MOJEJ MÓWIĘ DO WIDZENIA 

Ernest Bryll

Brent Heighton

Miłości mojej mówię do widzenia

Już zawiadowca dał odjazdu znak

Już peron pusty na co czekać nie mam

Na jaki adres będę listy słał...

Miłości mojej mówię do widzenia

Napiszę kiedyś długi list

jak to umiałem czekać bez wystchnienia

i pod oknem Twym długo być...

Daleko pociąg błysnął latarenką

Jakby gwiazdeczka zajaśniała w mgle

Na tym peronie tak samotnie ciężko

Więc do widzenia – czy spotkamy się...

Miłości mojej mówię powodzenia

Do domu wracam, bo i gdzie

Napiszę albo nie jak dalej żyje się

Ty przecież wszystko już wiesz...

Mnie to czekanie wcale się nie dłuży

Codziennie będę na tej stacji stał

Może powróci kiedyś z tej podróży

Może się znudzi jej daleki świat

Miłości mojej mówię do widzenia

Kiedy powrócisz znajdziesz mnie

Może napiszesz mi, że czasem tęskno Ci

i, że pamiętasz wciąż mnie....

Nie opuszczaj mnie

Jaques Brel*

Nie opuszczaj mnie

każda moja łza

szepcze, że co złe

się zapomnieć da,

zapomnijmy ten

utracony czas,

co oddalał nas

co zabijał nas

i pytania złe

i natrętne tak -

jak? - dlaczego? - Jak?

zapomnijmy je

nie opuszczaj mnie

Ja deszczowym dniem

ci przyniosę z ziem

gdzie nie pada deszcz

pereł deszczu sznur,

jeśli umrę, z chmur

spłynie do twych rąk

światła złoty krąg

i to będę ja,

w świecie ziemskich spraw

miłowanie twe

będzie pierwszym z praw,

królem staniesz się

a królową ja

nie opuszczaj mnie

Nie opuszczaj mnie

ja wymyślę ci

słowa, których sens

pojmiesz tylko ty,

z nich ułożę baśń

jak się serca dwa

pokochały na

przekór ludziom złym,

z nich ułożę baśń

o tym królu, co

umarł z żalu, bo

nie mógł poznać cię

nie opuszczaj mnie

Przecież zdarza się,

że największy żar

ciska wulkan, co

niby dawno zmarł,

pól spalonych skraj

więcej zrodzi zbóż

niż zielony maj

w czas wiosennych zórz

gdy księżyca cierń

lśni na nieba tle

i z czerwienią czerń

nie chcą rozstać się

me opuszczaj mnie

Nie opuszczaj mnie

już nie będzie łez,

już nie będzie słów

dobrze jest jak jest

tylko taki kąt

mały kąt mi wskaż,

gdzie twój słychać śmiech,

widać twoją twarz,

chcę gdy słońca krąg

wzejdzie- być co dnia

cieniem twoich rąk,

cieniem twego psa

nie opuszczaj mnie

tłum. Wojciech Młynarski

*Jacques Romain Georges Brel 

Piosenka o końcu świata

Czesław Miłosz 

Rafał Malczewski

W dzień końca świata

Pszczoła krąży nad kwiatem nasturcji,

Rybak naprawia błyszczącą sieć.

Skaczą w morzu wesołe delfiny,

Młode wróble czepiają się rynny

I wąż ma złotą skórę, jak powinien mieć.

W dzień końca świata

Kobiety idą polem pod parasolkami,

Pijak zasypia na brzegu trawnika,

Nawołują na ulicy sprzedawcy warzywa

I łódka z żółtym żaglem do wyspy podpływa,

Dźwięk skrzypiec w powietrzu trwa

I noc gwiaździstą odmyka.

A którzy czekali błyskawic i gromów,

Są zawiedzeni.

A którzy czekali znaków i archanielskich trąb,

Nie wierzą, że staje się już.

Dopóki słońce i księżyc są w górze,

Dopóki trzmiel nawiedza różę,

Dopóki dzieci różowe się rodzą,

Nikt nie wierzy, że staje się już.

Tylko siwy staruszek, który byłby prorokiem,

Ale nie jest prorokiem, bo ma inne zajęcie,

Powiada przewiązując pomidory:

Innego końca świata nie będzie,

Innego końca świata nie będzie.