Ballada o poetach

 Poeci nie zjawiają się przypadkiem

Z niebieskich do nas przybywają stron

Na zawsze niezgłębioną jest zagadką

Dlaczego z nami los swój dzielić chcą

W źrenicach tych posłańców prosto z nieba

Istnienia smutek i marzenia blask

W chaosie ziemskich spraw ich serca wiecznie płoną dając znak

Tym którzy zbłądzili we mgle.

Odchodzą tak jak przyszli niespodzianie

Zbyt szybko wypełniają się ich dni

I znów na długo zostajemy sami

Być może trochę lepsi dzięki nim

Samotni, zagubieni w naszym świecie

Tak jakby niepotrzebni byli już

Odchodzą komedianci, muzykanci i poeci

Sternicy zagubionych naszych dusz.

Ich pieśni ptaki w lasach wciąż śpiewają

I wieniec ziół rozsiewa po nich wiatr

Odchodzą stąd, lecz nie, nie umierają

Sumieniem naszym niespokojnym są.

A kiedy mój czas także się wyczerpie

Poproszę cicho już ostatkiem tchu

Daj Boże proszę daj nadziei choć iskierkę

Że i ja też nie przypadkiem byłam tu.

Łucja Matulewicz-Gazda i Marek Dagnan