Dwanaście godzin z życia kobiety

Wojciech Młynarski

Wstałam o siódmej rano i

już jest siódma wieczorem

książkę niedoczytaną

z trudem do ręki biorę,

stron mi zostało niewiele,

lecz chyba czytać nie będę

przede mną jak na apelu

stanęło długim rzędem:

Dwanaście skulonych i drobnych godzin z życia kobiety,

tak bardzo do siebie podobnych, straszliwie podobnych niestety

ta pierwsza półsenna, co zaspać się boi,

ta druga kuchenna, co chleb rano kroi,

ta trzecia spóźniona, co mlekiem się parzy,

ta czwarta, zmęczona, o snu chwilce marzy,

ta piąta, co wzdycha – pół czarnej zaparzcie,

stanęło przede mną dwanaście, dwanaście

Dwanaście zgonionych, zdyszanych godzin z życia kobiety,

podobnych do siebie, siostrzanych, straszliwie siostrzanych

niestety,

ta szósta, ta szósta tak długa, tak nudna

ze zmarszczką przy ustach ta siódma,

ta siódma

i jeszcze ta ósma, dziewiąta, dziesiąta

co goni po sklepach, po domu się krząta

i ta jedenasta z dwunastą co sobie

po cichu powtarza – jak ja się wyrobię?

Jak ja się wyrobię? Jak ja się wyrobię? Jak ja się wyrobię?

I wtedy znad gazety

słyszę twój szept liryczny –

kochanie ty jesteś niestety

coraz mniej romantyczna…

Ach, jakie szczęście, że nie wiesz

mój ty Romeo uroczy,

jak w takiej chwili na ciebie

wytrzeszcza szare oczy

Dwanaście skulonych i drobnych godzin z życia kobiety,

tak bardzo do siebie podobnych, straszliwie podobnych niestety

ta pierwsza półsenna, co zaspać się boi,

ta druga kuchenna, co chleb rano kroi,

ta trzecia spóźniona, co mlekiem się parzy,

ta czwarta, zmęczona, o snu chwilce marzy,

ta piąta, co wzdycha – pół czarnej zaparzcie

wytrzeszcza na ciebie swe oczy dwanaście

Dwanaście zgonionych, zdyszanych godzin z życia kobiety,

podobnych do siebie, siostrzanych, straszliwie siostrzanych

niestety,

ta szósta, ta szósta tak długa, tak nudna

ze zmarszczką przy ustach ta siódma, ta siódma

i jeszcze ta ósma, dziewiąta, dziesiąta

co goni po sklepach, po domu się krząta

i jeszcze dwie tylko, a każda z nich mruga

jak gdyby mówiła – ten pan nam się udał

ten pan nam się udał, ten pan nam się udał, ten pan nam się udał…

I dojrzyj, jeśli mnie kochasz

Romeo, godzien litości,

że jest, ciągle jest miejsca trochę

na małą chwilę czułości

w dwunastu zgonionych i drobnych

niewartych pióra poety

straszliwie do siebie podobnych

godzinach z życia kobiety…