NIEBO I ZIEMIA PRZEMINĄ...

 ks.Wiesław Szlachetka   

Jolanta Madej

liśćmi żółknącymi

jakby zmęczonymi słońcem

ścierniskami na polach

dniami coraz krótszymi

pisze się koniec lata

epilog światła

marzenie o młodości wiecznej

teraz w barwach żałoby

błękit nieba zszedł z morza

jak z twarzy makijaż

księżyc hojnie srebrem rozdziela

przestrzenie łąk pustych

wiatr wróży

znów odejdą poeci

kończy się lato

jak się kończą marzenia

żegnają cię bociany otwartymi skrzydłami

horyzont ich obrazy pospiesznie ukrywa

stoisz długo zdziwiony

jak stróż ziemi niczyjej

jakiś kwiat skłonił głowę

jak Chrystus na krzyżu