Julian  Tuwim (120 rocznica urodzin)

 Poezja

1

 Powstał w mej duszy wprost szaleńczy plan,

 Plan, który można przyrównać herezji:

 Niechaj się dzisiaj dowie wszelki stan,

 Co ja właściwie sądzę... o poezji.

 Jakie w tej sprawie "przekonania" mam,

 Jak brzmią zasady tej mojej "teorii",

 Niech słucha mędrzec i niech słucha cham

 Teoretycznej mej fantasmagorii!

 Będą te słowa jak taneczny krok!

 Będą - jak złota do Stolicy droga!

 - Poezja - jest to, proszę panów, skok,

 Skok barbarzyńcy, który poczuł Boga.

 Jest to pierwotny, czippewajski krzyk

 I chutna miłość do rodzącej ziemi,

 Zadowolony barbarzyńcy ryk,

 Gdy ujrzał Ogień oczy zdumionemi.

 - Wtedy - podskoczył! - To - poezji Bóg!

 Skoczył - i krzyknął słowo obłąkańcze!

 Poświęcił Bogu chaty swojej próg,

 Poświęcił tańcem. Więc i ja też tańczę.

2

"Co? (pyta jakiś ironiczny pan)

 Dla nas wszak ogień to już nic nowego!

 Że dzikus tańczy lub dzikusów klan,

 To i my tańczyć musimy? Dlaczego?!"

- Pardon, mój panie... Dla nas? Cóż to jest?

 Pan będzie łaskaw wyrażać się ściślej!

 "Dla nas!" I przy tym – ręką taki gest!

 Przepraszam, kogo pan dobrodziej myśli?

Co do mnie (- może pan wierzyć lub nie –)

 Cieszę się z ognia tak samo jak dzikus!

 Ogień! Gałęzie płoną! Tlą się pnie!

 To Bóg Najwyższy, Deus Magnificus!

Tak jest ze wszystkim! Rzecz! Cielesna rzecz!

 Dotknąć, zobaczyć, usłyszeć wprost chciwie,

 Kamienie w ręce brać i rzucać precz,

 Powietrza w płuca zaczerpnąć łapczywie!

To jest wszak bycie! To jest przecież Bóg!

 A Boga sławić trzeba – więc się pląsa,

 Skacze się, śpiewa, szuka nowych dróg.

 To... to... – Eh, widzę, że pan znów się dąsa!

3

"Co? (pyta jakiś ironiczny pan)

 Dla nas wszak ogień to już nic nowego!

 Że dzikus tańczy lub dzikusów klan,

 To i my tańczyć musimy? Dlaczego?!"

 - Pardon, mój panie... Dla nas? Cóż to jest?

 Pan będzie łaskaw wyrażać się ściślej!

 "Dla nas!" I przy tym - ręką taki gest!

 Przepraszam, kogo pan dobrodziej myśli?

 Co do mnie (- może pan wierzyć lub nie -)

 Cieszę się z ognia tak samo, jak dzikus!

 Ogień! Gałęzie płoną! Tlą się pnie!

 To Bóg Najwyższy, Deus Magnificus!

 Tak jest ze wszystkim! Rzecz! Cielesna rzecz!

 Dotknąć, zobaczyć, usłyszeć, wprost chciwie,

 Kamienie w ręce brać i rzucać precz,

 Powietrza w płuca zaczerpnąć łapczywie!

 To jest wszak bycie! To jest przecież Bóg!

 A Boga sławić trzeba - więc się pląsa,

 Skacze się, śpiewa, szuka nowych dróg,

 To... to... - Eh, widzę, że pan znów się dąsa!