Jacek Kaczmarski

Konfesjonał

- Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus,

Formuły tej nauczył mnie przyjaciel

Myślałem o spowiedzi w formie listu,

Lecz słowa napisane brzmią inaczej.

Nie zmusza mnie do tego próżność, trwoga,

Ciekawość, nawyk, nastrój tej świątyni.

Nie wierząc w Boga - obraziłem Boga

Grzechami następującymi:

Za prawo me uznałem to, że żyję. 

Za własną potem wziąłem to zasługę 

I, co nie moje, miałem za niczyje, 

Więc brałem, nigdy się nie licząc z długiem. 

Uznałem, że mam prawo sądzić ludzi

Dlatego tylko, że mam tę możliwość.

Poznawszy sposób, jak sumienia budzić

Zbierałem obudzonych sumień żniwo.

Bogactwo zła, którego byłem świadom 

Było mi w życiu tylko za ostrogę. 

Cierpieniem cudzym żyłem i zagładą. 

Gdy cierpieć, ani ginąć sam nie mogłem.

Stworzyłem świat na podobieństwo świata

Uznawszy, że na wszystko mam odpowiedź,

Lecz nie wyjąłem misy z rąk Piłata

I nie uniknął swojej męki Człowiek.

Wierzyłem szczerze w wieczne prawo baśni,

Co każe sobie istnieć - dla morału,

Że życie ludzkie samo się wyjaśni

I wola ma jedynie służyć ciału.

Więc nazywałem szczęściem nieodmiennie

To, co zadowoleniem było - z siebie.

I nawet teraz bardzo mi przyjemnie,

Że tak we własnych wątpliwościach grzebię.

Bo widzę, że ta spowiedź - to piosenka -

Dla siebie ją samego wykonuję

To też grzech - więcej grzechów nie pamiętam,

Ale tego jednego - nie żałuję!