Czesław Miłosz

Do pani profesor w obronie honoru kota i nie tylko

(Z okazji artykułu „Przeciw okrucieństwu” Marii Podrazy-Kwiatkowskiej)

Mój miły pomocnik, nieduży tygrysek,

Śpi słodko na biurku obok komputera

I nic nie wie, że Pani jego ród obraża.

Koty bawią się myszą czy półżywym kretem,

Myli się jednak Pani, to nie z okrucieństwa.

Po prostu widzą rzecz, która się rusza.

Bo jednak zważmy, że tylko świadomość

Umie na chwilę przenieść się w to Inne,

Współ-odczuć mękę i panikę myszy.

I tak jak kot, jest cała przyroda,

Obojętna niestety na zło i na dobro,

Obawiam się, że kryje się tutaj dylemat.

Historia naturalna ma swoje muzea.

Nie prowadźmy tam dzieci. Po co im potwory,

Ziemia gadów i płazów przez miliony lat?

Natura pożerająca, natura pożerana,

Dzień i noc czynna rzeźnia dymiąca od krwi.

I kto ją stworzył? Czyżby dobry bozia?

Tak, niewątpliwie, one są niewinne:

Pająki, modliszki, rekiny, pytony.

To tylko my mówimy: okrucieństwo.

Nasza świadomość i nasze sumienie

Samotne w bladym mrowisku galaktyk

Nadzieje pokładają w ludzkim Bogu.

Który nie może nie czuć i nie myśleć,

Który jest nam pokrewny i ciepłem i ruchem,

Bo Jemu, jak oznajmił, jesteśmy podobni.

Ale jeżeli tak, to lituje się

Nad każdą schwytaną myszą, skaleczonym ptakiem.

Wszechświat dla Niego jak Ukrzyżowanie.

Oto ile wynika z ataku na kota:

Teologiczny augustiański grymas,

Z którym chodzić po ziemi, wie Pani, jest trudno.