Teresa Ferenc

Stare dziecko

Wśród rachitycznych drzew

wapiennego nieba

zgubiłam stare dziecko

Ani je przygarnąć -

jest jak garstka zwiędłej trawy

spoza horyzontu

Ani pogłaskać -

głowę ma obolałą

aż po czubki włosów

zmęczone serce wpięto mu w klatkę

jak motyla

Kołata skrzydełkami

ale już zapomniało

jak biegnie trawa

w przeciwnym kierunku

Mosty którymi chodziliśmy

do siebie

dziurami zarosły

Zabłądziliśmy do cudzych jabłoni

Ktoś tu klęczy

Ktoś za nas powtarza

- moja wina moja wina

Niczyja

Trzeba było dojść

do tego miejsca