Zofia Szydzik

Włóczęga na wieczerzy

wielkiego majątku nie mam,

tak się złożyło…

myślę…

co mogę ofiarować Ci na skromny

stół życia?…

proszę – ostatni, mały łyk szczęścia,

nie wiele go było,

szkoda – zatem nie wiele zostało…

kosz problemów nie rozwiązanych

jest do podziału…

Ty masz swoje, zatem z kim dzielić

ten dopust?…nie wiesz…

i ja nie wiem, więc dźwigam go dalej!

dziękczyniąc za ostatnią wieczerzę

w wieczerniku,

chociaż Ty ofiarowałeś nam po wsze czasy,

dar chleba i wina,

ja mogę ofiarować tylko siebie – prawdziwą,

z jasną i ciemną stroną, moje znoje i lęki,

i paranoje moje.