Francesco Petrarca

(Żądza wciąż gna mnie...)

***

 Żądza wciąż gna mnie, miłość mnie prowadzi,

A przywiązanie niesie - lecz ku czemu?

Nadzieja schlebia i pociechą gładzi,

Rękę podaje sercu zmęczonemu.

Biedak ją chwyta i nie rozeznaje

Ślepej i złudnej swej towarzyszki.

Jedno pragnienie z drugiego powstaje.

Rozsądek umarł, tu panują zmysły.

Wdzięk, honor, piękno, dobroć, cnoty święte,

Wnet oplatają mnie słowa niewinne;

Oto złapane serce na przynętę.

Rok tysiąc trzysta dwadzieścia i siedem,

Dzień szósty kwietnia o rannej godzinie

Wszedłem w labirynt, dotąd nie wyszedłem.