Zofia Szydzik

Lato

w kropli brylantowej rosy przegląda się cudnie 

o poranku - przysłuchując się ptaków trelom 

to zza obłoku promykiem słońca mrugnie 

to zaleje złotem łąkę - pracowitym trzmielom 

lubi się bawić i psocić - jak dziewczę młode 

malując pejzaże – igra kolorem i odcieniem 

tańczy z zefirem nad stawem muskając lekko wodę 

o zmierzchu - spada do stóp kochanków – marzeniem 

nęci zapachem ściętych traw i ziół upojnych 

zwiewnie kołysze łanami złocących się zbóż 

gdzie chabry, kąkole i czerwień maków strojnych 

jak pąsowe wykrzykniki - to lato – lato już… !

a nocą – zagląda do naszych okien księżycem 

zerka ciekawie i mruga zalotnie gwiazdami 

że chciałoby się ten złoty denar dłońmi pochwycić 

niestety – on z promieni złotej tęsknoty utkany