Adam Zagajewski 

Autoportret, nie wolny od wątpliwości

W południe przepełnia cię entuzjazm,

wieczorem brak ci śmiałości

by spojrzeć na zapisaną stronicę.

Zawsze za dużo albo za mało,

podobnie jak u tych pisarzy

którzy cię nieraz irytują:

jedni tak skromni, minimalistyczni

i nieoczytani,

że chciałoby się krzyknąć -

hej, kolego, odwagi,

życie jest piękne,

świat bogaty i histortyczny.

Inni za to pyszni, dodający sobie ważności

nadzwyczajną eurdycją

- panowie, i wy też umrzecie kiedyś,

zwracasz się do nich (w myśli).

Terytorium prawdy

jest najwyraźniej małe,

wąskie jak ścieżka nad urwiskiem.

Czy potrafisz utrzymać się

na niej?

A może już ją porzuciłeś.

Czy słyszysz śmiech

czy trąbkę Apokalipsy?

A może jedno i drugie,

dysonans, dziwny zgrzyt -

nóż, który się ślizga

po szkle i gwiżdże radośnie.