Leopold Staff

Przeczucie

Ten złoty liść, co na twe złote włosy spadł,

Gdyśmy kroczyli pustą aleją jesienną,

Stał mi się nagle rzeczą drogą i bezcenną.

Blady krąg słońca na cię blask promienny kładł,

A jam w twe oczy patrzał beznadzieją lęku,

Czując, że całe życie moje masz w swym ręku.

Podniosła dłoń do czoła, dłoń piękną jak kwiat,

Jakby chcąc dłonią własna przystroić swe włosy,

I błysły w twych pierścieniach perły, jak łez rosy.

I strąciłaś liść, który na twych włosach siadł,

I nagle mnie przeczucie zdjęło zabobonne,

Że to gdzieś w rozpacz pada me serce bezbronne,

Jak złoty liść, co z twoich złotych włosów spadł.