Joanna Kulmowa

A kiedy wszystko zgaśnie

Poprzydzielano nam natrętne księżyce

Pomosty świateł przez wiosenną ulicę

Latarki w łukach bram

Łagodne gwiazdy uczepione u okien

W kawiarniach lampki i półświatła - półmroki

Przydano nam

I nim wygasną pajęczyny lichtarzy

W ciemnościach naszych inny żar się rozjarzy

Inny zapłonie blask

I będę czytać twoje oczy palcami

I nic nie będzie przed nami, za nami

Nic, nic, nic oprócz nas

Bo kiedy wszystko zgaśnie

To wtedy jest najjaśniej

Najprościej

Modlimy się ustami

Modlimy się rękami

W ciemności

Jesteśmy niewidomi

Tylko sobie wiadomi

To wszystko

Po omacku błądzący

Tylko siebie znający

Tak blisko

Bo ciemność to my sami

Nie ma nic przed nami

Nie ma oprócz nas

I tylko nasze ręce

Nasz dotyk i nic więcej

Nic więcej

Nikt nikomu nie kłamie

Znamy siebie na pamięć

W mroku

To my...