Julio Cortázar*

Poemat

Kocham cię przez brew, przez włos, walczę z tobą

w mlecznobiałych korytarzach,

gdzie igrają źródła światła,

wyłuskuję cię z każdego imienia, chwytam cię 

z wrażliwością blizny,

sypię ci na włosy popiół błyskawic i wstążki

drzemiące w deszczu.

Nie chcę, byś miała kształt, byś była dokładnie tym,

co idzie za twą ręką,

bo woda, weź pod uwagę wodę i lwy, rozpływające się

w cukrze bajki, 

i gesty, tę architekturę nicości, 

zapalającą swe lampy w połowie spotkania.

Wszelkie jutro jest tablicą, na której cię wymyślam

i rysuję,

gotów zaraz cię zetrzeć, nie jesteś taka ani nie masz

gładkich włosów,

ani tego uśmiechu.

Szukam twej sumy, brzegu kieliszka, gdzie wino

również jest księżycem i lustrem,

szukam tej linii, od której zadrży człowiek

w galerii obrazów.

W dodatku kocham cię, i od dawna, i jest zimno

tłum. Zofia Chądzyńska

* wybitny argentyński pisarz, tłumacz, filozof i intelektualista argentyński XX wieku

https://pl.wikipedia.org/wiki/Julio_Cort%C3%A1zar