Roman Brandstaetter

Stabat Mater

O Matko Boga, o Matko stojąca

Może w tym miejscu, gdzie ja teraz stoję,

Wpatrzona w żółte ciało swego Syna,

W owoc żywota i świętą gromnicę

Na krzyż przybitą. Z wolna wosk topnieje

I coraz mniejszy staje się płomyczek,

Pełga jak motyl i złożywszy skrzydła

Jak do modlitwy gaśnie wśród ciemności,

Które Bóg dobył jak szpadę z jaszczura

Z samego środka słonecznego dnia.

O, zakryj oczy i nie patrz na dramat,

Kowalu siedmiu mieczów, które Matka

W sercu poczuła, gdy Jej Syn, zdążając

Jak błyskawica po piorunochronie

Krzyża, wstąpił w sad oliwny

Raju i wszystkim ludziom udowodnił,

Że Bóg potrafi jak człowiek umierać.