Roberto Juarroz

* * *

Tyle rzeczy kochaliśmy razem 

że bardzo trudno kochać je osobno.

To tak jakby znalazły się nagle daleko

albo miłość zmieniła się w mrówkę

wspinającą się po zboczach nieba.

Wskakiwaliśmy razem do tylu przepaści

że wszystko bez ciebie wydaje się samą powierzchnią,

napięciem bez rozpięcia przestrzeni,

czujnością ciał nieobecnych.

Schodziliśmy tyle światów zostając na miejscu

że podróże teraz spadają z wieszaków

jak niepotrzebne ubrania.

Ruch i spokój skłóciły się z sobą

jak stopnie dwóch różnych temperatur.

Straciliśmy razem tak dużo z niczego

że został nawyk który wciąż powraca

i teraz wszystko zarabia na nicość.

Czas staje się antyczasem

bo ty już o nim nie myślisz.

Zmilczeliśmy i przegadaliśmy tyle rzeczy wspólnie

że milczenie i gadanie stało się zdradzieckie:

dwie substancje nieusprawiedliwione,

dwa substytuty.

Przeszukaliśmy razem wszystko,

Znaleźliśmy wszystko,

Od wszystkiego odeszli.

Nie dano nam tylko czasu

by spotkać się oko w oko z twoją śmiercią,

chociażby także nam przyszło

z tego miejsca odejść.

tłum. Krystyna Rodowska