Roman Brandstaetter

Zbliż się do mego serca...

Zbliż się do mego serca. Mam poczucie winy.

Wciąż mi się zdaje, że jestem mordercą,

Poszukiwanym przez wszystkie straże niebiosów,

Które coraz szczelniej otaczają moje ciało,

Ciało mojej nieustannej ucieczki,

Ciało mojej pustyni,

Ciało mojej heretyckiej teologii.

Nie mam zamiaru

Ukrywać się w lesie elegijnych eukaliptusów

Ani zacierać śladów mojej obecności

Na piasku. Czekam na przyjście

Dwóch czarno odzianych aniołów

Z bambusowymi laseczkami

W filuternych dłoniach.

Któż nie pozna ich uśmiechów, misternie złożonych,

Jak wnętrze róży? Któż nie pozna?

Muszę być winny, bo mam poczucie winy.

Jest to równanie niemożliwe do rozwiązania.

Wprawdzie rozcinam zagadnienie jak owoc granatu,

Chcąc w jego wnętrzu znaleźć odpowiedź,

Ale pestka nie jest odpowiedzią. Jest zalążkiem

Innego granatu. Zliż się do mego serca.