Breyten Breytenbach

taniec kamieni

mój przyjaciel powiada: ten świat jest tak pełnobrzmiący

że nikt nie zdoła dopełnić go zrozumieniem

ale na początku był pusty

jeśli nie liczyć tych kamieni

jak skrzepłe myśli tam gdzie dzwoni mrok

mój przyjaciel mówi: tak się właśnie dzieje

ze skamieniałym cieniem gwiazd i tak się dzieje

gdy zaglądamy w głąb studni by odkryć

jedno zjawisko w blasku drugiego

– czy serce nie pamięta?

bo jak wnieść do wiersza obecność?

przyjaciel powiada: śmierć i poezja –

czyż nie są tym samym? a ptak i wiatr –

czy pierwszy może latać bez drugiego?

i w której chwili

z barwy ruchu rodzi się światło

w tym powtórzeniu między ostatnimi strzępami nocnych gwiazd

a niewidzialnością dnia?

ale czy nie jest to tylko opis zawieszonych w powietrzu słów?

wtedy mój przyjaciel mówi: podnosić wyobraźnię jak kamienie

i rozdawać je jak się rozdaje chleb głodnym

to być w ruchu

a być w ruchu znaczy: wchodzić w rytm

bo to jest taniec

taniec

taniec

to jest pas-de-deux tolerancji

szeptana słowotwórnia hojności

kiedy ma się tylko „ja” do dawania

i darowywania. Spójrz, wolność

zważ-i-rozdaj porusza się swobodnie

między trzymaj-puść-trzymaj przywiązania

a wahadłowym kurczeniem się serca, trzepotliwego jak ptak:

spójrz jeszcze raz – nagi szaleniec który przez trzy długie lata

chodził ulicami Luandy nosząc własne wnętrzności

w misie dłoni jak ścierwo

był tańczącym sprawozdawcą życia

oto więc wzór: na początku

formą jest pustka, a żeby ją wprawić w drganie

trzeba doskonalić ptaki jako słowo-cienie,

drobić i rozsiewać słowa jak cienie ptaków

bo z jednej a potem z drugiej strony –

jak inaczej poczujesz na twarzy prawdziwy wiatr?

przeł. Mieczysław Godyń (z tomu „Refren podróżny”, Kraków 2016)