ks.Karol Antoniewicz

Smutno mi w duszy

Smutno mi w duszy i nie wiem, dla czego,

Chciałbym się modlić, modlić się nie mogę;

Jakby przeczucie nieszczęścia jakiego

Czuję tęsknotę i boleść i trwogę.

Smutno mi w duszy, a oko się śmieje,

Udana radość boleść serca tłumi;

Jak burza rosę, tak żal łzy rozwieje,

Świat życia duszy nigdy nie zrozumie.

Serce jak kamień, który mchem porośnie,

Bólem porosło. Gdym światu objawił

Ten żal serdeczny, świat spojrzał ukośnie

I tam potępił, gdzie Bóg błogosławił.

Płakać nie mogę; jednak płakać muszę,

I myśl się plącze i serce się smuci.

O dobry Jezu, pociesz moją duszę,

Niechaj twa łaska pokój jéj powróci!

Bo jeźli twoje nie wesprze mnie ramię,

Jestem tak słaby jak ta wiotka trzcina,

Co lada wietrzyk i ugnie i złamie,

Chociaż tak tęskno do nieba się wspina.

Ach, tyś mię zawsze tak wiernie prowadził,

Chociaż ja ciebie nie znał i nie prosił,

I w sercu mojém grzech na grzech gromadził

I rozkosz świata nad twój krzyż przenosił.

A tyś mnie jednak nie odepchnął, Panie,

I twą miłością zawsześ za mną gonił,

Pokąd poznawszy twoje zlitowanie,

Głowym do krzyża stóp kornie nie skłonił.

Dziś już od krzyża twego nie odstąpię,

Pod krzyżem miłość krzyża nie ostygnie;

We krwi ran twoich mą duszę wykąpię

I choć upadnę, twój krzyż mnie wydźwignie.

***
Panie, ty widzisz, krzyża się nie lękam,
Panie, ty widzisz, krzyża się nie wstydzę;
Krzyż twój całuję, pod krzyżem uklękam,
Bo na tym krzyżu Boga mego widzę.

Do krzyżam zwrócił wszystkie me życzenia,
Do krzyżam przybił błędnych myśli roje,
Bo z krzyża płyną promienie zbawienia,
Bo z krzyża płyną zmartwychwstania zdroje.


 Pod krzyżem świata starty i złamany
Pragnę już odtąd krzyż twój w duszy nosić,
Niewoli świata pokruszyć kajdany,
Bym mógł na krzyżu krzyża chwałę głosić.

Nie zasłużyłem, abyś mnie pocieszył,
Bom przez czas długi tak od ciebie stronił;
Gdyś na mnie wołał, do ciebiem nie spieszył
I łez tak wiele tak marniem roztrwonił.

Ach, tyś mi podał pierwszy rękę twoję,
Abym na krzyża mógł powrócić drogę,
A jam nią wzgardził! Dziś pod krzyżem stoję,
Bo już bez ciebie dłużéj żyć nie mogę.

Bom znalazł w krzyżu to, com w szczęściu stracił,
Pokój i wiarę, miłość i nadzieję;
Ubogą duszę tyś łzami zbogacił,
Przystroił cierniem, który nie więdnieje.

A serce wspomnień nosząc krwawą ranę,
Samotnie życia pielgrzymkę odbędzie.
Czyń, co chcesz ze mną; pod krzyżem zostanę,
Krzyż był kolebką, krzyż mym grobem będzie.