Walt Whitman

Wierzę, że źdźbło trawy jest nie mniej ważne 

Wierzę, że źdźbło trawy jest nie mniej ważne, niż kunszt gwiazd,

 A mrówka jest tak samo doskonała, jak ziarnko piasku i jajko 

strzyżyka,

 A rzekotka jest arcydziełem kulinarnym dla najdostojniejszych,

 A pnąca jeżyna mogłaby ozdobić salony nieba,

 A najdrobniejszy staw mojej dłoni może lekceważyć całą

 maszynerię,

 A krowa pasąca się z pochylonym łbem, przewyższa każdy

 pomnik,

 A mysz jest cudem, które wystarcza, aby potrząsnąć 

sekstylionem niewiernych,

 A ja chciałbym przychodzić co wieczór, aby zobaczyć dziewczynę 

gospodarza, parzącą herbatę w żelaznym czajniku i wypiekającą

 kruche ciasteczka.

 Odkrywam, że wchłaniam gnejs, węgiel, długowłosy mech,

 owoce, ziarna,

 korzenie jadalne,

 I jestem pokryty wokół sztukaterią czworonogów i ptaków, 

I minąłem to, co zostało za mną ze słusznych powodów,

 Ale wołam znów do czegokolwiek, kiedy tego pragnę.

 Na próżno pośpiech i nieśmiałość,

 Na próżno skały głębinowe wysyłają swoje stare ciepło naprzeciw, kiedy się zbliżam, 

Na próżno mastodont* cofa się pod własne sproszkowane kości,

 Na próżno obiekty pozostają w oddali i przybierają rozmaite kształty,

 Na próżno ocean osiada w głębinach, a wielkie potwory leżą bez ruchu,

 Na próżno myszołów szuka swojego domu na niebie,

 Na próżno wąż pełza przez pnącza i pnie,

 Na próżno łoś zajmuje ukryte przejścia w lesie,

 Na próżno brzytwodzioba alka żegluje daleko na północ, na

 Labrador,

 Podążam za nią szybko, wspinam się do gniazda w szczelinie 

skalnego urwiska.

tłum. Ryszard Mierzejewski

*mastodont – wymarły prehistoryczny ssak z rodziny słoniowatych, żył od 3,7 mln. do 10 tys. lat temu, licznie na terenie Ameryki Północnej – przyp. R. M.