A ty

Jonathan Wolstenholme

A ty nie lękaj się poezji

i pokłoń się jej nisko -

za to, co o niej wiesz i nie wiesz,

 za wszystko, nic - i za to wszystko.

A ty jej bądź jak dom obszerna

nad rzeką serca, u stóp duszy

 i przebacz, gdy nie będzie wierna,

gotowa bądź gdy zranić musi.

 Ty ją opatruj, kiedy nieraz

krwią się zaleje od tętnicy

i czule wskrzeszaj gdy umiera,

krzycz kiedy milczy, milcz gdy krzyczy.

I - proszę - matkuj jej jak umiesz

Wiem - nieraz dusze nad nią złamiesz.

I może tego nie zrozumiesz -

będę dla ciebie jak ty dla niej.

Mirosław Czyżykiewicz