Jak wiersze czytać

Siądź z książką na fontanny krawędzi kamiennej,

w której ogród odbija się i błękit czysty,

połóż przy sobie uschły kwiat, pożółkłe listy,

wstążkę i mandolinę, instrument piosenny.

I kiedy słońce kończyć będzie bieg swój dzienny,

najsłodszy ranek szczęścia przypomnij świetlisty

i wieczór najsmutniejszych łez, gdy ametysty

niebios zlewały na cię zmierzch bólem brzemienny.

I gdy dwie łzy upadną na kwiat, listy, wstążkę,

oparłszy skroń na dłoni, otwórz cicho książkę,

a zrozumiesz, co znaczą słowa: zmierzch, żal, smutki.

I gdy podniesiesz czoło po zadumie długiej,

zaznacz tę stronę modrym kwiatem niezabudki

i nigdy już nie czytaj jej w życiu raz drugi.

Leopold Staff