Nie potrafię!

Najpiękniejszych moich wierszy, nigdy nie napiszę..

Niewypowiedziane, rozrywają wnętrze

tyle oczarowań.. tyle śpiewu słyszę..

uniesień, tęsknoty i radości dźwięcznej

i piękna tyle... pól oblanych słońcem

i lasów, którym jesień morze barw nadała

i przestrzeni, że nie wiem, co początkiem, końcem

i smaku ziarna, bom go a usta brała

i zapachów które otulają ziemię:

kwiatów, siana, miodu, pieczonego chleba

i bezmiar miłości co w człowieku drzemie

wiary i nadziei płynącej gdzieś z nieba

i tyle rosą upojonych przedświtów

tak bliskich, że poczuć jak coś duszę drapie

tyle razy się mogłam zachłysnąć z zachwytu

.. lecz nie potrafię

przelać ich na papier !

Anna Wojdecka